رامشگری با دف

خط و نقاشی در بسیاری از نمونه ­های هنر تجسمی ایران در کنار هم جای گرفته­ اند. به ویژه اگر خط در بیـــان شعری عاشقانه و نقاشی درتجسم بَزمی شادمانه باشد. رسّام در پی تلفیق این دو هنر با هنر فرش­بافی این اثر را پدید آورده است. طراحی این بافته به سبک نقاشی دوران قاجاراست. تابلو نمایان­گرتصویر زن رامشگری با دف است که به شیوه مینیاتور نقاشی و با ظرافت بافته شده است. ترکیب­ بندی تابلو از جهت رنگ و شکل از هماهنگی چشم­گیری برخوردار است و رنگ­ های سبز و صورتی رامش­گر با نقش و نگارهای رنگارنگ، تضاد زیبایی با رنگ تیره متن فرش آفریده است. بر فراز تصویر رامش­گر قندیل نورانی رسام و دو پاره حاشیه خوش نقش، خودنمایی  می­کند. در قسمتی از آن حاشیه­ ای بی­ سابقه، به گونه ­ای رقصان طراحی شده که خمیدگی پیچ و تاب آن حالتی هماهنگ با حرکت و پیچ و تاب رامش­گردارد. در متن این حاشیه­ ها همانند فرش­ های شکارگاه و نقش ­پردازی حاشیه کتاب­ها، گلبوته ­ها و جانورانی متنوع طراحی شده که سمبل رامش­گاهی سرسبز است. بیت خواجه شیرازکه در متن فرش و حاشیه آن آمده گویای پیام و سوز درونی عارفان است .