رقص باده (تابلو با طرح سرامیک)

طراحی این اثر مانند تابلوی شماره (۶۲) تلفیقی از هنر سرامیک و مینیاتور است که رسام هنرمندانه و با مهارت، این دو هنر را در تلفیقی متبلور کرده است.

طرح حاشیه ها، مشابه حاشیه های تابلو مذکور (سرامیک غنیمت عمر) و نشانگر انبوهی از نگاره های انسانی حیران و مدهوش است، که در سویی پیاله های باده سرخ، و در سویی دیگر مشعلهای نور به دست دارند.

اما رنگ زمینه حاشیه های این اثر تیره و کدرتر است، و بیشتر فضای نیستی و عدم را تداعی می کند.

متن بافته، با طرحی متفاوت، از رنگهای سرد و گرم و تیره و روشن است که به شیوه سرامیک نقش بندی شده و نشانگر رندی است باده گسار که رامشگری پیاله به دست و رقصان در کنار دارد.

زمینه فرش، چشم اندازی دلکش و زیبا از آسمان نیلگون و چمنزاری سرسبز با درختان و گلبوته های رنگارنگ است که از هماهنگی شگرف و خیره کننده ای برخوردار است، بویژه رنگای لباس رامشگر با طیف آبی آسمان و رنگمایه های زرد گون و سبزفام، که ترکیب در خور و مناسبی پدید آورده است.

ترکیب بندی مناسب این طراحی محدود به رنگها  نبوده و در شکلگیری قالبها نیز مشهود است، مانند حرکت موزون ومینیاتوری رامشگر که هماهنگی متناسبی با عناصر اصلی تشکیل دهنده طرح، از جمله شاخ های درختان دارد.