رامشگری با دف

خط و نقاشی در بسیاری از نمونه های هنر تجسمی ایران در کنار هم جای گرفته اند، بویژه اگر خط در بیان شعری عاشقانه و نقاشی در تجسم بزمی شادمانه باشد. رسام در پی تلفیق این دو هنر با هنر فرشبافی، این اثر را پدید آورده است.

طراحی این بافته به سبک نقاشی دوران قاجار است. تابلو، نمایانگر تصویر زن رامشگری با دف است که به شیوه مینیاتور نقاشی و باظرافت بافته شده است. ترکیب بندی تابلو از جهت رنگ و شکل از هماهنگی چشمگیری برخوردار است و رنگهای سبز و صورتی رامشگر با نقش و نگارهای رنگارنگ، تضاد زیبایی با رنگ تیره متن فرش آفریده است.

بر فراز تصویر رامشگر، قندیل نورانی رسام و دو پاره حاشیه خوش نقش خودنمایی می کند.

در قسمتی از آن، حاشیه ای بیسابقه به گونه ای رقصان طراحی شده که خمیدگی پیچ و تاب آن، حالتی هماهنگ با حرکت و پیچ و تاب رامشگر دارد. در متن حاشیه ها همانند فرشهای شکارگاه و نقش پردازی حاشیه کتابها، گلبوته ها و جانورانی متنوع طراحی شده که سمبل رامشگاهی سرسبز است. بیت خواجه شیراز که در متن فرش و حاشیه آن آمده گویای پیام و سوز درونی عارفان است.