تابلو فرش ارباب بی مروت

بَر دَرِ اَربابِ بی مُرُوتِ دنیا         چند نشینی  که خواجه کِی به دَرآید

(حافظ)

این بافته نیز چون بسیاری از آثار رَسام، مُلَهِم از مرواریدهای درخشان گنجینه دریای شعر پارسی است و شعر حافظ برای رسام چون اکثر ایرانیان که با شعر خو گرفته­اند از جایگاه ویژه­ای برخوردار است.

یکی از ویژگی­های نقاشی ایران از دیرباز پیوستگیَش با ادبیات بوده، همواره نقاشان از مضامین متنوع ادبی مایه گرفته و نقش آفرینی کرده­اند. در این بافته نیز شعری از لحاظ الهام بخش رسام در آفرینش اثری است که از نظر طراحی و بافت در زُمره آثار برجسته در هنر فرش­بافی است.

این فرش که ترکیبی از قالی و گلیم است، در طراحی آن نیز از دو سبک متمایز با نقش پردازی­های متفاوت استفاده شده است. در نیمه راست آن با بهره­گیری از نقش­مایه­های درخشان کاشی­کاری، طرح هندسی موزون با ترکیب­بندی چشم­گیر تصویر شده که دارای نگاره­های ظریف و متقارن با رنگ­آمیزی زیبا و هماهنگ است. این طرح تزئینی تجسمی از در کاخ ارباب بی مروت دنیاست. نیمه سمت چپ، تصویری از درویش پشمینه پوش است که سر بر زانوی غم دارد و با سگی که در کنار او غنوده، درانتظار به خواب رفته­اند. در پس سَر درویش، درگاه خانه­ای است با ستون و سَردَری اشرافی و دو کوبه روشن که دارای نقوش در کوبه­های فلزی است.

لباس درویش مانند خرقه صوفیان، که متشکل از وصله­های رنگارنگ است، به شیوه­های مدرن طراحی شده که از سبک امپرسیونیست­ها بی­بهره نیست. در طراحی این اثر با تصویر فضای مورد انتظار، پیام شعر به بیننده القا   می­شود. درویشی که بَردَرِخانه دنیا با زرق و برق فریبنده­اش به انتظار نشسته و از نومیدی به خواب رفته است، زیرا دَری گشوده نخواهد شد.

در این فرش، سبک و بافت پیکره درویش به صورت قالی است که برجستگی بارزی به روی متن گلیم ایجاد کرده است.