تابلو فرش آرامگاه سعدی

مهربانی  زِ من  آموز  گَرَم عُمر نماند           بر سَرِ تربت سعدی بِطَلب  مِهر کیا را 

(سعدی)

در این تابلو فرش، تصویری از آرامگاه سعدی، بر زمینه قالی شکل گرفته است و درحاشیه کِرِم رنگ آن تصاویری از ظروف دوران اسلامی در تارهای قالی تنیده شده که نشان­گر آمیزه­ای بدیع از نقش­ مایه­های هنر سفال­گری، با هنر قالی­بافی است.

عناصر به ­کار رفته در حاشیه و زمینه، فضایی ایرانی به اثر داده و بیننده را به فضای آرامگاه و کلام استاد سخن سعدی نزدیک می‌کند.

بر این باور به طراحی این اثر پرداخته و به کمک یک زندانی آن را بافته است، تا شعله عشق آزادگی در وجود زندانی زبانه کشد و به شور چنان عشقی از بند برهد و به کالبد اثر هنرمندانه اش جان تازه ای دمد.